Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υλοποιήθηκαν στρατιωτικά έργα στο νησί και κατασκευάστηκαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις με σκοπό να καταστήσουν τη Λέρο ένα σημαντικό ιταλικό ναυτικό και αεροπορικό βάση, λόγω της τοποθεσίας της και της μοναδικής μορφολογίας του προστατευμένου λιμανιού στη Λaκκί.
Από το 1916 έως το 1918, οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν τη Λέρο ως ναυτική βάση. Μετά την 28η Οκτωβρίου 1922, το ιταλικό φασιστικό καθεστώς που επικράτησε προσπάθησε ενεργά να «ιταλικοποιήσει» το Δωδεκάνησο. Μετά το τέλος του 1936, αυτές οι προσπάθειες ενισχύθηκαν από τους Iταλούς κατακτητές με μια σειρά διαταγμάτων που αφορούσαν την εκπαίδευση (κατάργηση των ελληνικών σχολείων και υποταγή τους στον έλεγχο και τη διοίκηση των ιταλικών αρχών), υποχρεωτική μάθηση της ιταλικής γλώσσας, απαγόρευση της άσκησης επαγγελμάτων όπως γιατρός ή δικηγόρος για όσους δεν είχαν σπουδάσει σε ιταλικά πανεπιστήμια, εκτεταμένες αναγκαστικές εξώσεις, χορήγηση της ονομαζόμενης μικρής ιταλικής υπηκοότητας στους κατοίκους, κλπ.
Ως στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής των Δωδεκανήσων κατά την περίοδο αυτή ήταν ο Ντε Βέκκι . Η ιταλική παρέμβαση στην περιοχή ήταν καταλυτική. Τα βουνά, οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις και μεγάλο μέρος της Λέρου αποτέλεσαν στρατιωτική ζώνη. Στη συνέχεια, κατασκευάζεται ο κεντρικός άξονας του δρόμου με πλευρικές φυτείες ευκαλύπτων. Μια νέα πόλη, Πόρτο Λάγο, θα δημιουργηθεί στο Λακκί, με εντυπωσιακά κτίρια και υποδομές.
Κατά τη διάρκεια των 31 χρόνων που οι Ιταλοί παρέμειναν στη Λέρο, δημιούργησαν ένα σημαντικό σχέδιο αστικοποίησης και οχυρώσεων για το νησί. Η οχύρωση της Λέρου, καθώς και η κατασκευή μιας μεγάλης ναυτικής βάσης στο Λακκί, εξασφάλισαν τον ιταλικό έλεγχο σε μια περιοχή που ήταν ζωτικής σημασίας για τους Σύμμαχους (το Αιγαίο, τα Δαρδανέλλια και τη Μέση Ανατολή).
Η μάχη ξεκίνησε με γερμανικές αεροπορικές επιθέσεις στις 26 Σεπτεμβρίου, συνεχίστηκε με τις αποβιβάσεις στις 12 Νοεμβρίου και ολοκληρώθηκε με την παράδοση των συμμαχικών δυνάμεων τέσσερις μέρες αργότερα
52 ημέρες διήρκησε ο βομβαρδισμός της Λέρου
26 Σεπτεμβρίου - 16 Νοεμβρίου, 1943
Οι Γερμανοί, την παραμονή της επίθεσης στη Λέρο είχαν στα Δωδεκάνησα 357 αεροσκάφη. Σε αντίθεση όμως με την υπεροχή των Γερμανών στον αέρα, τα ναυτικά τους μέσα στην περιοχή ήταν φτωχά και περιορίζονταν σε τρία ιταλικά αντιτορπιλικά που είχαν αιχμαλωτιστεί, σε μερικά ανθυποβρυχιακά και κάποια ναρκαλιευτικά και σε 30 αποβατικά μικρής μεταφορικής ικανότητας. Στις χερσαίες δυνάμεις η κατάσταση ήταν καλύτερη, αφού σχηματίστηκε το Συγκρότημα Μάχης υπό το στρατηγό Φρίντριχ-Βίλχελμ Μύλερ, το οποίο περιελάμβανε 4 Τάγματα Πεζικού, ενισχυμένα με τμήματα ελαφρού Πυροβολικού και Μηχανικού. Υπήρχε επίσης ένα Τάγμα Καταδρομέων, ένας Λόχος Αλεξιπτωτιστών και ένας Λόχος Αμφίβιων Καταδρομέων της επίλεκτης Μεραρχίας «Μπράντενμπουργκ». Τέλος, μεταφέρθηκε και ένα τάγμα αλεξιπτωτιστών από την Ιταλία.
Τη νύχτα μεταξύ 6 και 7 Οκτωβρίου, στον κόλπο Αστυπάλαιας, οι καταδρομικοί του Βασιλικού Ναυτικού Sirius και Penelope και οι καταστροφείς Faulknor και Fury επιτέθηκαν σε ένα γερμανικό συνοδευτικό συνεργείο που αποτελούνταν από το βοηθητικό υποβρύχιο κυνηγό Uj 2111 (πρώην ιταλικό πυροβόλο Tramaglio), το φορτηγό πλοίο Olympus και επτά Marinefährprahme (MFPs), βυθίζοντας όλα εκτός από ένα MFP. Αυτά τα στρατεύματα προορίζονταν ως ενίσχυση για τη δύναμη που είχε αναλάβει την Επιχείρηση "Leopard", και η καταστροφή του συνοδευτικού συνεργείου προκάλεσε την καθυστέρηση της επιχείρησης.
Ιταλοί: 8.320 στρατιώτες και ναυτικοί, Βρετανοί: 3.500+ στρατιώτες 74 Μοίρα, RAF 7 Μοίρα, SAAF, Γερμανοί: 2.800 στρατιώτες και ισχυρή αεροπορία
512 σκοτώθηκαν, 900 τραυματίστηκαν, τουλάχιστον πέντε MFPs
254 σκοτωμένοι ή αγνοούμενοι, 5.350 αιχμάλωτοι, 1 καταδρομικό ναυάγιο, 5 βοηθητικά και εμπορικά πλοία ναυάγησαν, 5 θωρακισμένα σκάφη και τορπιλοβόλα ναυάγησαν
600 νεκροί, 100 τραυματίες 3,200 αιχμάλωτοι, 115 αεροσκάφη RAF χάθηκαν, 3 καταδρομικά πλοία βυθίστηκαν
Ανακαλύψτε την ιστορία των πολεμικών εγκαταστάσεων όπως αυτές των πυροβολαρχιών κατά τον πόλεμο στη Λέρο
Please type here to search text and press enter.
New membership are not allowed.
This will close in 20 seconds
Among the islands of the Dodecanese, Leros, due to its geographical position in the eastern Mediterranean and its special morphology, was chosen for the creation of Italy's main air and naval base in the Dodecanese.
The purpose was purely strategic: the fortification of Leros and the creation of a large military base ensured the Italians control of an area of vital interest to the Great Powers. This Base, according to the planning, would have facilities for the Navy, the Air Force and the Army, as well as the necessary workshops of private companies manufacturing military equipment.
The main construction projects of the Italians in Leros, for the fortification and defense of the island, were carried out as early as 1923 and were completed at the end of the 1930s.
Among these are:
Along with the other defense installations of Leros, the fortification of the island with artillery began already in the mid-1920s, initially mainly for naval defense. Gradually, until the middle and mainly at the end of the 1930s, 103 guns of caliber from 76mm to 152mm were installed on almost all the heights of Leros, most of them from decommissioned battleships and cruisers of the Italian Navy from WW I, composing a network of 25 batteries, responsible for the defense of the island, both from the sea and from the air. Along with the construction of the gun emplacements, other military facilities were developed in each artillery barracks, such as material and ammunition storages, shelters, barracks and logistics buildings, as well as various other facilities. The defense network of Leros is considered a model of interwar fortification architecture (1918 – 1939).
Especially since 1936, when military zones were officially created on the island, fenced with barbed wire, the mountains and heights of Leros acquired a purely military character. The granting of compensation stops, since the cutting of the bushes was first prohibited by decree, and thus the fields were turned into forest land, and by extension they are considered the property of the Italian State. Thus, livestock breeders and farmers, losing their properties, are forced to resort to day labor, since there is indeed a lack of labor force, due to the excessive number of projects in progress. For the construction of the defense and public works of Leros, artisans are transferred from Italy, with a daily wage of 40-50 italian lire, while the Greeks receive 6-10 italian lire.
The outbreak of World War II led to the expansion and improvement, on a large scale, of military installations, but this was opposed to economic criteria and above all the lack of availability of means and the difficulties in maritime transportations. The serious shortcomings of the hasty Italian military preparation led to the dispersion of the scarce available means in many areas, all of them of high importance and therefore did not allow the care imposed on any of them.
Thus, in the Dodecanese, although the level of preparation could be described as satisfactory, in relation to infrastructure and logistics facilities, the field of armaments, and especially that of Artillery, lagged far behind, since the Dodecanese had been sent almost exclusively old-style and dissimilar weapons caliber, which did not allow the organization of defense to develop to a sufficient and satisfactory degree, which will have a huge impact on the events of September - November 1943.
This will close in 0 seconds